Państwo Franków było rządzone przez dwie dynastie, założycieli królestwa Merowingów, a później przez Karolingów

Frankowie pojawili się w III wieku n.e. z wymieszania mniejszych plemion germańskich (Amzywariów, Brukterów, Chamawów, Chattuariów i Saliów), mieszkających nad dolnym Renem. W IV wieku Frankowie osiedli w północnej Galii. Dzielili się na Franków salickich (nad dolnym Renem) i rypuarskich (nad środkowym Renem). Frankowie saliccy, pokonując inne plemiona, podbili w V wieku Galię. Podbój rozpoczął Childeryk I, ojciec Chlodwiga I, który miał swoją siedzibę w Tournai. Około roku 486 Chlodwig I dokonał zwycięskiego ataku na tereny określane jako Belgica Secunda. W 491 ogłosił się panem ludu, z którego pochodziła jego matka (Turyngów) i odniósł zwycięstwo nad Alamanami, którzy byli w konflikcie także z innym odgałęzieniem Franków - Frankami rypuarskimi. Chlodwig interweniował też w Burgundii, gdzie usiłował wzmocnić stronnictwo swego sojusznika, Godegisela. Niestety, wojna doprowadziła do umocnienia Gudobada, wroga Franków. W 507 roku wybuchł konflikt z królestwem Wizygotów, których ziemie sięgały Loary. W tym konflikcie wspierał Chlodwiga król Burgundii. Bitwa stoczona z Wizygotami pod Vouille w okolicach Poitiers przyniosła zwycięstwo Chlodwigowi. Król Wizygotów, Alaryk II został zabity, a akwitańskie prowincje królestwa wizygockiego znalazły się rękach Chlodwiga. Mógł on osiągnąć więcej, gdyby nie interwencja króla Ostrogotów Teodoryka. Wiadomo, że ostatni okres panowania Chlodwiga wypełniła eliminacja innych małych królestw frankońskich z ośrodkami w Kolonii, Cambrai, Therouanne i Le Mans, z których większość była rządzona przez jego krewnych. Chlodwig zmarł w 511. Tak jak w przypadku Teodoryka ważna była dla panowania Chlodwiga nie rywalizacja z Rzymem, ale zdominowanie rywalizujących ze sobą plemion : Franków, Burgundów, Sasów i innych. Ze względu na znaczne oddalenie od strefy swoich wpływów cesarz wschodniorzymski patrzył łaskawym okiem na Chlodwiga widząc w nim potencjalnego sojusznika w walce przeciw Teoderykowi królowi Ostrogotów. Cesarz bizantyjski Anastazjusz I uznał władzę Chlodwiga i w 508 r. przyznał mu honorowy konsulat. Być może wiązało się to z przejściem króla na katolicyzm. Różnica w podejściu Bizantyjczyków do Franków i Ostrogotów wpłynęła zasadniczo na dalsze losy obu królestw. 

Merowingowie (481-751)

Dynastia królów panująca w Królestwie Franków w latach 481-751, wywodząca się od władcy Franków salickich Merowecha (Meroweusza).W okresie rozpadu Cesarstwa Zachodniorzymskiego tereny północnej Galii zamieszkane były głównie przez plemiona frankońskie. Zjednoczyły się one i utworzyły w 481 r. państwo, którego królem został Chlodwig I (ok.481-511) syn Childeryka I. Szybko rozszerzył on granice swego, początkowo bardzo małego państwa. Podbił m.in. państwo Alemanów - późniejszą Alzację część państwa Wizygotów - późniejszą Akwitanię. W ciągu 30 lat opanował prawie całą Galię i część Germanii. Był to okres burzliwego rozwoju chrześcijaństwa, więc by zapewnić sobie poparcie Kościoła, przyjął chrzest ok. 497 r., nawracając się, wraz ze swymi poddanymi, na wiarę chrześcijańską w obrządku rzymskokatolickim, która dodatkowo sprzyjała asymilacji ludów galoromańskich i barbarzyńskich (Germanie byli arianami). Chlodwig osiadł w Paryżu, czyniąc go stolicą królestwa. Było to już wtedy znaczące miasto Lutecja, rozbudowane przez Rzymian z osady rybackiej, znajdującej się na wyspie Cite na Sekwanie. Nazwa miasta nadana została przez Franków ze względu na zamieszkiwanie regionu przez celtyckie plemię Paryzjów. W chwili śmierci Chlodwiga I w 511 r. państwo Franków rozciągało się od Renu po Pireneje i stanowiło stosunkowo najbardziej stabilny i zwarty kraj na gruzach pozostałych po Cesarstwie Zachodniorzymskim. 
W ciągu VI w. państwo Franków, kierowane przez królów z dynastii Merowingów, powiększyło znacznie swe terytorium, przyłączając Turyngię (leżącą między Saalą i górną Wezerą - 531) , Burgundię (532-534), Prowansję (536). Również Księstwo Bawarów (późniejsza Bawaria) zostało podporządkowane Frankom, przy czym tamtejszy ród książęcy pozostawiono u władzy, ale jako frankijskich urzędników. W największym swym zasięgu Królestwo Franków dochodziło do Łaby i środkowego Dunaju na wschodzie. W okresach zjednoczenia było to największe i najpotężniejsze państwo w zachodniej Europie. Słabością państwa był kilkakrotnie przeprowadzony, zgodnie zresztą ze zwyczajowym prawem frankońskim, podział na pomniejsze królestwa pomiędzy synów zmarłego monarchy. Po śmierci Chlodwiga I  państwo podzielono więc pomiędzy czterech jego synów. Zarysował się już wtedy podstawowy podział na dzielnice : Neustrię (zachodnia część państwa), Austrazję (północno-wschodnia), Burgundię (centrum) i Akwitanię (południowo-zachodnia). Zjednoczenie nastąpiło dopiero w 558 r. pod rządami Chlotara I i ponownie na dłuższy okres czasu w 634 r. za panowania Dagoberta I (629-639), który uważa się za złoty okres królestwa. Kolejni monarchowie z dynastii Merowingów, panujący w państwie Franków po zmarłym w 639 r. Dagobercie I, nie przejawiali większej aktywności i historia zapisała ich jako "królów gnuśnych". Gdy w 737 r. umarł Teodoryk IV, wtedy nie syn monarchy, Childeryk III, lecz majordom dworu królewskiego Karol "Młot" przejął pełnię władzy w państwie, które po jego śmierci przypadło jego synom Karlomanowi i Pepinowi. Przywrócili oni wprawdzie tron Childerykowi III, lecz po udaniu się Karlomana do klasztoru na Monte Casino, Pepin "Krótki" zdetronizował Childeryka III, kazał ostrzyc (Merowingowie nosili długie włosy, w których według wierzeń frankijskich kryła się magiczna moc) i wysłać do klasztoru. Pepin "Krótki" sam, w porozumieniu i z błogosławieństwem papieża Stefana II, oglosił się w 751 r. królem państwa frankońskiego. W ten sposób zapoczątkowana została dynastia królewska, zwaną Karolingami. 

Po śmierci Chlodwiga I w 511 r., państwo zostało podzielone pomiędzy jego czterech synów :

Chlotar I z Soissons ostatecznie przejął trzy pozostałe królestwa po śmierci swoich braci (lub ich sukcesorów). Po jego śmierci państwo ponownie uległo podziałowi na Neustrię (na zachodzie), Burgundię
i Austrazję (na wschodzie).

Po śmierci Dagoberta I w 639 r., państwo zostało podzielone pomiędzy jego dwóch synów. Oni i ich następcy zwani byli "królami gnuśnymi", ponieważ ich władza była jedynie nominalna. Natomiast właściwe rządy sprawowali w ich imieniu zarządcy pałacu - majordomowie, którzy z czasem doszedłszy do znacznej potęgi zdetronizowali swoich suwerenów i zajęli ich miejsce jako królowie Franków (zobacz => Karolingowie).

Państwo Franków w 481 r.

Państwo Franków w 511 r.

Państwo Franków w 524 r.

Państwo Franków w 540 r.

Państwo Franków w 561 r.

Państwo Franków w 567 r.

Państwo Franków w 592 r.

Państwo Franków w 595 r.

Państwo Franków w 613 r.

Państwo Franków w 630 r.

Karolingowie (751-987)

Arystokratyczny ród frankijski gałąź Arnulfingów - Pepinidów, wywodzący się od Karola "Młota", jednego pochodzenia z rodem Nibelungów. Byli początkowo zarządcami pałacu (majordomami) władców Merowińskich w Austrazji, a później w całym zjednoczonym królestwie Franków. W 751 r. odsunęli od władzy Merowingów i sami zajęli ich miejsce na tronie za zgodą możnowładztwa i papiestwa. Po śmierci Ludwika I "Pobożnego" państwo frankijskie zostało podzielone na trzy części : zachodnią (Francia occidentalis), wschodnią (Francia orientalis) i środkową ciągnącą się od Flandrii po północną Italię i brzegi Morza Śródziemnego. Wszystkie trzy główne gałęzie rodu wymarły do początków XI w. : 

• włosko-lotaryńsko-prowansalska w 895 r.

• wschodniofrankijska (niemiecka) w 911 r. 

• zachodniofrankijska (francuska) w 1021 r.

Pochodzący z włoskiej gałęzi Karolingów Herbertyni wygaśli dopiero w końcu XI w., a ich posiadłości przeszły na boczną linię panujących we Francji Kapetyngów.

Kiedy Pepin III został królem, Karolingowie stali się sukcesorami Merowingów :

Po śmierci Ludwika I "Pobożnego" w 840 r. Królestwo Franków uległo powolnemu rozpadowi na mniejsze jednostki terytorialne. Po krótkotrwałych rządach w całym państwie najstarszego syna Ludwika, Lotara I, zostało one podzielone w 843 r. na mocy postanowień traktatu w Verdun na trzy części :
1/ środkową rządzoną przez Lotara I
2/ wschodnią rządzoną przez Ludwika II "Niemieckiego"
3/ zachodnią rządzoną przez Karola II "Łysego"

W 855 r. po śmierci Lotara I jego państwo uległo podziałowi na trzy części pomiędzy jego synów na mocy układu z Prüm :
1/ obejmującą Włochy rządzoną przez Ludwika II
2/ obejmującą późniejsze tereny Lotaryngii rządzoną przez Lotara II
3/ obejmującą Prowansję i Burgundię reządzoną przez Karola

W 863 r. po śmierci Karola panujacego w Prowansji i Burgundii terytorium jego państwa zostało rozdzielone na dwie części i włączone do udziałów starszych braci. Wówczas Ludwik II otrzymał część południową,
z miastami Arles, Aix i Embrun, a Lotar II północną z miastami Grenoble, Lyon i Vienne.

W 869 r. po śmierci Lotara II z pretensjami do całego terytorium przez niego zarządzanego zgłosił król Franków Zachodnich Karol II "Łysy". Ostatecznie na mocy układu z Meerssen zawartego w 870 r. nastąpił
podział ziem pomiędzy Karola, który otrzymał jedną trzecią część Fryzji, dolinę Mozy i północną część Prowansji z miastami Grenoble, Lyon i Vienne oraz Ludwika II "Niemieckiego", który dostał pozostałą część Fryzji i terytorium z miastami Akwizgran i Metz. Traktat w Meerssen stał się symbolicznym końcem państwa środkowofrankijskiego.

W 875 r. po śmierci Ludwika II ostatnego z synów Lotara I terytorium jego państwa w całości przypadło Karolowi II "Łysemu".

W 876 r. po śmierci Ludwika II "Niemieckiego" królestwo Franków Wschodnich uległo podziałowi na trzy części :
1/ obejmującą Bawarię i Karyntię rządzoną przez Karlomana
2/ obejmującą Saksonię, Frankonię, Turyngię i część Lotaryngii rządzoną przez Ludwika III "Młodszego"
3/ obejmującą Alemanię (Szwabię) rządzoną przez Karola III "Grubego"

W 877 r. po śmierci Karola II "Łysego"królestwo Franków Zachodnich odziedziczył jego syn Ludwik II "Jąkała", za wyjątkiem Włoch, które przypadły Karlomanowi królowi Franków Wschodnich z Bawarii. 

W 879 r. po śmierci Ludwika II "Jąkały" królestwo Franków Zachodnich podzieliło się na dwie części :
1/ obejmującą Neustrię rządzoną przez Ludwika III
2/ obejmującą Akwitanię i Burgundię rządzoną przez Karlomana
Dodatkowo z państwa wydzieliła się Prowansja z miastami Grenoble, Lyon, Vienne, Arles i Aix pod rządami Bosona.

W 880 r. na mocy traktatu w Ribemont synowie Ludwika II "Jąkały", Ludwik III i Karloman przekazali królowi Franków Wschodnich Ludwikowi III "Młodszemu"swoją część Lotaryngii.

W 882 r. Karol III "Gruby" po śmierci braci Karlomana i Ludwika III "Młodszego"zjednoczył całe królestwo Franków Wschodnich i objął rządy we Włoszech.

W 885 r. Karol III "Gruby" po śmierci króla Franków Zachodnich Karlomana przejął jego państwo i na krótko zjednoczył całe państwo Franków (oprócz Prowansji rządzonej przez Bosona).

Po detronizacji Karola III "Grubego" w 887 r. ostatecznie utrwalił się podział państwa Franków na kilka części :
1/ wschodnią (później Niemcy) rządzoną przez Arnulfa z Karyntii
2/ zachodnią (później Francję) rządzoną przez Odona wcześniejszego hrabiego Paryża
3/ Włochy rządzone przez Berengara I wcześniejszego margrabiego Friulu
4/ Prowansję rządzoną przez Ludwika III "Ślepego" syna Bosona
5/ Burgundię Zajurajską rządzoną przez Rudolfa I z rodu Welfów

Poniższa tabela przedstawia członków dynastii Karolingów panujących w poszczególnych częściach podzielonego imperium, które stały się później zalążkami Francji, Włoch oraz Niemiec.